Francesca Marti
Francesca Martí’s werk kenmerkt zich door het subtiele spel tussen natuur en mens. In het interview verwijst ze naar de invloed van haar geboorteland, het Spaanse Mallorca, waar de ruige schoonheid van het landschap haar als kind al vormde. Het zijn die beelden – van verweerde rotsen, doorleefde bladeren en het spel van licht en schaduw – die als fundament dienen voor haar artistieke taal. Toch gaat het verder dan het louter observeren van de natuur. De mens is niet alleen toeschouwer in haar universum, maar ook deelnemer. Haar sculpturen en fotografische werken tonen (kleine) menselijke figuren, stil en vaak kwetsbaar geplaatst in een monumentale natuurlijke context. Zo wordt het grote, organische verval van een boomblad in haar werk niet enkel een metafoor voor de vergankelijkheid van de natuur, maar ook voor de mens zelf. Martí herinnert ons eraan dat wij deel uitmaken van deze cyclus. Het is geen aanklacht, eerder een uitnodiging tot introspectie. "Ik wil de kijker meenemen naar een wereld waarin tijd en schaal vervagen," vertelt ze. "De natuur geeft ons aanwijzingen, maar we moeten bereid zijn te kijken." Hierin schuilt een filosofische waarheid: wij zijn niet groter dan de natuur, noch los van haar. Door de mensfiguren klein te maken tegenover het natuurlijke element, keert Martí de verhouding om. Zij confronteert ons met onze nietigheid en dwingt ons tot nederigheid.
