What the body whispers - te bezoeken vanaf 5 december 

 De titel van deze tentoonstelling, ‘What the body whispers’, verwijst naar hoe het lichaam verhalen vertelt via kleine, subtiele gebaren. Niet de grote bewegingen onthullen het verhaal, maar juist het zachte, bijna onmerkbare laat zien wat het lichaam voelt en beleeft. 
Het menselijk lichaam weerspiegelt emoties, het spirituele, wie we zijn. Tegelijkertijd is het ook een tastbaar object, iets wat je kan bekijken, voelen of onderzoeken. Vanuit dit besef vertrekken de kunstenaars van deze tentoonstelling. Ze verkennen het lichaam, transformeren het, tonen wat het kan vertellen, terwijl een deel altijd mysterieus verborgen blijft. 
Het lichaam verschijnt zo als een kantelpunt tussen zichtbaar en verborgen. Wat we zien, is altijd fragmentarisch, nooit compleet. Wat verborgen blijft, krijgt juist extra betekenis en opent ruimte voor verbeelding. 

Zoals in mythologische metamorfoses verandert het lichaam voortdurend van vorm en betekenis. De kunstenaars bekijken het opnieuw, geven het nieuwe vormen en laden het met nieuwe symboliek. Door te fragmenteren, vervormen of abstraheren, ontstaat een frisse blik die uitnodigt om nieuwe verhalen en perspectieven te ontdekken.  

Deze benadering sluit aan bij een bredere kunsthistorische traditie waarin het lichaam steeds opnieuw wordt onderzocht en gebruikt als medium om iets te vertellen. Denk aan de figuren van Francis Bacon, waarin vervorming innerlijke pijn en emotie voelbaar maakt, of aan de Poolse kunstenares Alina Szapocznikow, die lichaamsfragmenten afdrukte in sculpturen en zo verhalen van trauma en verdriet zichtbaar maakte.  

What the Body Whispers brengt ons terug naar het lichaam als bron van betekenis: een lichaam dat spreekt, zelfs wanneer het heel stil is.  

Steven Peters Caraballo
Wanneer een lichaam zijn laatste adem uitblaast, steekt de ziel de mythische rivier Styx over, begeleid door een veerman. In de klassieke verbeelding is dat Charon: een oudere man met een streng gezicht, maar in de schilderijen van Steven Peters Caraballo verschijnt deze figuur in een onverwachte gedaante. Niet als man, maar als een jonge, frisse vrouw.  

Waar vroeger het volledige lichaam werd geportretteerd, richt Caraballo zich nu op een fragment van het lichaam: de lippen. Een klein detail kan soms meer vertellen dan een volledig beeld, het laat ruimte voor het onzegbare. Geen ogen die terugblikken, geen stem die spreekt. Alleen de lippen: een plek tussen stilte en spreken, tussen wat wordt getoond en wat verhuld blijft.  
Elke overledene krijgt zijn eigen Charon, bij iedere overtocht verschijnt een nieuwe begeleidster. De reeks toont monden van Charons uit Europa, Afrika en Azië, elk vol en sensueel, met een eigen unieke aanwezigheid. Verleidelijk en onbereikbaar, maakt deze veelheid Charon universeel en onontkoombaar: niemand ontsnapt aan haar aanwezigheid.  

De schilderijen wisselen in intensiteit: soms is de mond scherp en direct aanwezig, soms lost zij deels op in een vage contour, alsof ze zich pas volledig vormt in het oog van de toeschouwer. Het kijken krijgt daardoor een lichamelijk karakter: de mond dringt zich op aan de blik, laat een schim achter op het netvlies, en verandert zo subtiel de waarneming zelf. 
Door het spel met de fysieke spanningen van het canvas treedt de mond soms uit het vlak, als een verschijning die de ruimte binnendringt. Wat eerst een venster leek, transformeert tot een object: de schilderijen naderen de toeschouwer en dwingen tot confrontatie. Herhaling en variatie maken de mond tot een ritueel motief, een visueel mantra. Iedere mond anders, maar steeds verleidelijk en zwijgend. Zo ontstaat een eindeloze reeks Charons, elk een begeleidster die dezelfde paradox belichaamt: nabijheid en afstand, uitnodiging en verbod, belofte en grens.  

Wolfe De Roeck

In de kunstpraktijk van Wolfe De Roeck staat de hervisualisering van lichamelijkheid centraal. Zij verkent en transformeert de grenzen van het lichaam-zijn naar een diepere, conceptuele beleving. Door gebruik te maken van multimediatechnologieën, rituelen en traditionele elementen creëert De Roeck een unieke vierde dimensie binnen performance, waarbij actietheater een belangrijke rol speelt.  
 
Haar werk is doordrenkt van beweging; het vormt een continue zoektocht naar de dynamiek van voortbewegen. Ze streeft ernaar om waarden te ontleden en tegelijkertijd een vernieuwende beeldende identiteit op te bouwen die wordt gekenmerkt door verschuivingen en veranderingen.  

Als performer onderzoekt De Roeck de grens tussen lichaam en object.  
In haar werk My, I Present You richt zij zich op eeuwenoude Venusbeelden die bestaan in een tijd waarin de authenticiteit van een beeld niet langer te achterhalen is. Ze werkt met materialen die eveneens in de kunstgeschiedenis zijn gebruikt, maar die door hun veranderlijkheid in interactie met de omgeving een nieuwe betekenis krijgen. Vanuit haar achtergrond als danser—waar perfectie in nabootsing centraal stond—benadert zij performance als een ervaring die de grenzen tussen lichamelijkheid en objectiviteit overstijgt.  

My, I Present You toont de zoektocht van een performer en danser naar een portret van hoe zij zich wenst te presenteren in een Westers kunstenlandschap dat door de eeuwen heen schoonheid voorop heeft gesteld. Een schoonheid die op zichzelf een abstract gegeven is, maar toch steeds opnieuw visueel werd gemaakt.  

Deze performance vormt zo een ruimte waar performer en toeschouwer elkaar ontmoeten. Het lichaam staat niet stil, maar blijft bewegen, steeds veranderend tussen wat men ziet, hoe men interpreteert en hoe identiteit en zelfbeeld worden bekeken.